ഞാന്‍ യാത്രയായി .....

                                                                    ചീനന്‍ പാറയില്‍ ബസ്സിറങ്ങിയപ്പോള്‍ എന്റെ സിരകളില്‍ ഒരു പ്രത്യേക അനുഭൂതി ഒരു ലഹരിയായി പടരുന്നത്‌ പോലെ എനിക്ക് തോന്നി. ജന്മ നാടിനു മാത്രം നല്‍കാന്‍ കഴിയുന്ന ഒരു പ്രത്യേക ലഹരി. ചീനന്‍ പാറ പാടെ മാറിയിരിക്കുന്നു. ഓടിട്ട മൂന്നു പഴയ കെട്ടിടങ്ങള്‍ മാത്രമുണ്ടായിരുന്ന എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട നാട്ടില്‍ ഇന്ന് കുറെ കോണ്ക്രീറ്റ് കെട്ടിടങ്ങള്‍ തലയുയര്‍ത്തി നില്‍ക്കുന്നു. പഴയ കാലത്തിന്റെ സ്മാരകമെന്നോണം വായന ശാല കെട്ടിടം മാത്രമുണ്ട്. അതിനു താഴെയായി സൈദാലിക്കയുടെ ചായക്കടയും, കുമാരേട്ടന്റെ ബാര്‍ബര്‍ ഷോപ്പും. കുമാരേട്ടന്റെ കട ഇപ്പൊ ആരാണാവോ നടത്തുന്നത്? മകന്‍ ശിവനായിരിക്കും. കുമാരേട്ടന്‍ മരിച്ചത് പണ്ട് അന്‍വര്‍ എഴുതി അറിയിച്ചിരുന്നല്ലോ. നാട്ടിലെ വിവരങ്ങള്‍ പണ്ട് അറിയിച്ചിരുന്നത് കൂട്ടുകാരന്‍ അന്‍വര്‍ ആയിരുന്നു  . അന്‍വര്‍ ഗള്‍ഫിലേക്ക് പോയതില്‍ പിന്നെ നാട്ടിലെ വിവരങ്ങളൊന്നും അറിയാറില്ലായിരുന്നു.   ചായക്കടയ്ക്ക്  മുന്നിലൂടെ നടക്കുമ്പോള്‍,ഒരു അപരിചിതനെ  കണ്ട മുഖ ഭാവത്തോടെ  ആരൊക്കെയോ എന്നെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കുന്നുണ്ട്. ഒന്നും ശ്രദ്ധിക്കാതെ ഞാന്‍ അവര്‍ക്ക് മുന്നിലൂടെ നടന്നു നീങ്ങി.

                                                പ്രധാന പാത വിട്ടു, പാടവരമ്പിലൂടെ നടക്കാം. അതാവുമ്പോള്‍ പാടത്തിനപ്പുറം വീടെത്താം. .വെറുതേ നടന്നു നടന്നു ക്ഷീണിക്കേണ്ടല്ലോ. പാടവക്കില്‍ പൂത്തു നില്‍ക്കുന്ന ശീമ കൊന്ന മരത്തിലെ  വയലറ്റ് പൂക്കള്‍ എന്നെ നോക്കി ചിരിക്കുന്നുണ്ടോ ? ഒരു പരിചിത ഭാവത്തോടെയുള്ള ചിരി. പണ്ട് ഞാനും അന്‍വറും രമേശനുമടങ്ങുന്ന മൂവര്‍ സംഘത്തിന്റെ സ്ഥിരം വിളയാട്ടം ഈ ശീമക്കൊന്ന കാടിന്റെ മറവിലായിരുന്നല്ലോ. മീന ചൂടില്‍ കത്തി നില്‍ക്കുന്ന സൂര്യന്‍ ഭൂമിയിലേക്ക്‌ പകര്‍ന്നു നല്‍കുന്ന വെയില് കൊണ്ടു    പാടവരമ്പിലൂടെ നടക്കുമ്പോള്‍   മനസ്സിനുള്ളില്‍  പഴയ ഓര്‍മകളുടെ നീല നദി ശക്തമായി ഒഴുകുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഓര്‍മകളുടെ  ആ മഹാ നദിയില്‍ പിന്നിട്ട ജീവിതത്തിന്റെ ഓരോ കാലഘട്ടങ്ങള്‍ ഓളങ്ങളായ് മനസ്സില്‍ അലയടിക്കുന്നു.  കൂട്ടു കാരോടോത്തു ഈ പൂങ്ങോട്ട് പാടത്ത് പന്ത് തട്ടി കളിച്ചിരുന്ന പഴയ ബാല്യകാലം. കേശവ വിലാസം ഹൈസ്കൂളിലെ മിടുക്കനായ പഴയ രഘു വെന്ന ബാലന്‍. ഡിഗ്രി  വരെ സെന്റ്‌ മേരീസ്  കോളേജില്‍ പഠിച്ചു  പി.ജി.ക്കു ഡല്‍ഹി ജെ എന്‍ യു കാമ്പസില്‍ സ്കോളര്‍ഷിപ്പോടെ  പ്രവേശനം കിട്ടിയപ്പോള്‍  വീട്ടിലുണ്ടായിരുന്ന ആഘോഷം .പിന്നീട്  ഒരവധിക്കാലത്ത് കൂടെ പഠിച്ചിരുന്ന ഹരിയനക്കാരി പ്രേരണ ശര്‍മ യുടെ  കൈ പിടിച്ചു തറവാട്ടിലേക്ക് കയറി വന്നപ്പോഴുണ്ടായ പൊട്ടിത്തെറി. ഇനി ഈ പടി  ചവിട്ടരുതെന്ന  അച്ഛന്റെ ആക്രോശത്തിനിടയിലും   കരയാന്‍ മാത്രം വിധിക്കപ്പെട്ട അമ്മയുടെ നിസഹയതയോടെയുള്ള പൊട്ടിക്കരച്ചില്‍. പ്രേരണയുടെ കൈപിടിച്ച് ഒരു വാശിയോടെ ഞാന്‍ ഇറങ്ങി നടക്കുമ്പോള്‍, പറമ്പിലെ മാവിന്‍ ചോട്ടില്‍ നിസംഗതയോടെ  നോക്കി നില്‍ക്കുന്ന മുറപ്പെണ്ണ്  ലതയുടെ മുഖം  ഇപ്പഴും മനസ്സിലുണ്ട്. ലത ജനിച്ചപ്പോഴേ എനിക്ക് വേണ്ടി  പറഞ്ഞുറപ്പിച്ച പെണ്ണായിരുന്നു. വീട്ടുകാര്‍ ഉറപ്പിച്ച ബന്ധത്തിനപ്പുറം ഒരു പ്രണയത്തിന്റെ രീതിയിലേക്ക് ഞങ്ങള്‍ മാറിയിരുന്നില്ല. പക്ഷെ പ്രേരണ യുമായി കയറിച്ചെന്ന ദിവസം ലതയുടെ മുഖത്തുകണ്ട നിസംഗതയില്‍ നിന്ന് എനിക്കെന്തൊക്കെയോ വായിച്ചെടുക്കാമായിരുന്നു.

                                                        പിന്നീട് ഒരു ശാപം പോലെ തന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ വിടാതെ പിന്തുടര്‍ന്ന പല ദുരന്തങ്ങളിലും ഇതൊക്കെ എന്റെ മനസ്സിലേക്ക് ഓടിയെത്താറുണ്ട്. ദുരന്തങ്ങള്‍ ആവര്‍ത്തിക്കുമ്പോള്‍ പലപ്പോഴും ഇത് അച്ഛന്റെ അല്ലെങ്കില്‍ അമ്മയുടെ അതുമല്ലെങ്കില്‍ ലതയുടെ ശാപമായിരിക്കുമെന്നു പലപ്പോഴും ഒരു കുറ്റബോധം   പോലെ മനസ്സില്‍ നീറ്റലായി മാറിയിട്ടും, ഒരിക്കലും ഒന്ന് തിരിച്ചു വരാന്‍ തോന്നിയിരുന്നില്ല. അച്ഛന്‍ മരിച്ചത് അറിഞ്ഞത് മാസങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷമാണ്. അന്ന്  നാട്ടിലേക്ക് പോകാന്‍ പ്രേരണ ഒരുപാടു നിര്‍ബന്ധിച്ചതാണ്‌. പക്ഷെ എന്റെ മനസ്സ് അനുവദിച്ചില്ല. അതൊരിക്കലും പഴയ വാശിമൂലമായിരുന്നില്ല.  ജീവിതത്തില്‍ തീര്‍ത്തും പരാജയപ്പെട്ട ഒരുവന്റെ ഒരു തരം അപകര്‍ഷതാ ബോധം. പിന്നെ അന്ന് ശ്രേയ കാന്‍സര്‍ റിസര്‍ച് സെന്റെരിലെ  ഐ സി യു വില്‍ വെച്ച് പ്രേരണ  അവസാനമായി  പറഞ്ഞതും അതായിരുന്നു. നാട്ടിലേക്ക് തിരിച്ചു പോണമെന്ന്.അവളുടെ മരണത്തിനു ശേഷം ജീവിതത്തില്‍  തീര്‍ത്തും ഒറ്റയ്ക്കായിട്ടും തിരിച്ചു വരാന്‍ എനിക്ക് തോന്നിയില്ല.   പക്ഷെ ഇപ്പോള്‍ നീണ്ട പന്ത്രണ്ടു  വര്‍ഷത്തിനു ശേഷം ഒരു തിരിച്ചു വരവിനു ഒരുങ്ങാന്‍ തന്നെ പ്രേരിപ്പിച്ചത്  ഡോക്ടര്‍ പസന്തിന്റെ വാക്കുകളാണ്.  പ്രേരണയുടെ മരണത്തിനു  ശേഷമുള്ള അമിത മദ്യപാനം മൂലം കടുത്ത കരള്‍ രോഗത്തിന് അടിമപ്പെട്ടു ചികിത്സ തേടിയെത്തിയ തന്റെ മുഖത്തു നോക്കി അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു ; മിസ്റ്റര്‍ രഘൂ , എന്നോട് ക്ഷമിക്കണം. ഇനി ഈശ്വരന്‍ മാര്‍ക്ക് മാത്രമേ നിങ്ങളെ രക്ഷിക്കാന്‍ കഴിയൂ...          അന്ന്  മുതല്‍ തീരുമാനിച്ചതാണ് ജീവിതത്തിന്റെ ഈ  അസ്തമയം എന്റെ അമ്മയുടെ മടിയില്‍ തല വെച്ചായിരിക്കണം എന്ന്. ലോകത്തില്‍ ഒരു മനുഷ്യന് ഏറ്റവും സുരക്ഷിതമായ സ്ഥലം സ്വന്തം അമ്മയുടെ മടിത്തട്ടാണെന്ന് തിരിച്ചറിവ് വരാന്‍ ഞാന്‍ ഒരുപാട് വൈകിയിരുന്നു.

                                           പാടവരമ്പു അവസാനിക്കുന്നിടത്ത് ചെറിയൊരു തോടുണ്ട് . തോട്ടില്‍ പൂത്തു നില്‍ക്കുന്ന ആമ്പല്‍ ചെടികള്‍ . തോടിനു കുറുകെയുള്ള ചെറിയ കൊണ്ക്രീറ്റു പാലം. പണ്ടിവിടെ ഒരു മരപ്പാലമായിരുന്നു . ഞാനും അന്‍വറും രമേശനും ആ മരപ്പാലത്തിലിരുന്നു എത്രയോ വട്ടം ചൂണ്ടലിട്ടു  മീനിനെ പിടിച്ചിരുന്നു. ലതയ്ക്ക് ആമ്പല്‍ പൂക്കള്‍ പറിക്കാന്‍ ഞാനെത്രവട്ടം ഈ തോട്ടിലിറങ്ങിയിട്ടുണ്ട് .

                                       പറമ്പിലൂടെ നടന്നു വീടുമുട്ടത് കയറിയപ്പോള്‍ അവിടെ ഒരു ചെറിയ ആള്‍ക്കൂട്ടം . എന്നെ കണ്ട മുഖങ്ങളില്‍ ആശ്ചര്യം മിന്നിമറയുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു . സേതുവേട്ടന്‍  വന്നു എന്റെ കൈ കവര്‍ന്നു. പിന്നെ  എന്നെയും കൂട്ടി.വീട്ടിനുള്ളിലെ തെക്കേ മുറിയിലേക്ക് നടന്നു. മുറിയില്‍ കട്ടിലില്‍ അവശതയോടെ കണ്ണടച്ച് കിടക്കുന്ന എന്റെ അമ്മ. അവസാനത്തെ ശ്വാസം കഴിക്കാന്‍ കഷ്ടപ്പെടുന്ന കാഴ്ച എന്റെ ഹൃദയത്തില്‍ ഒരു പിടച്ചിലായി മാറി. എന്റെ കണ്ണില്‍ നിന്ന് ഒലിച്ചിറങ്ങിയ കണ്ണുനീര്‍ എന്റെ കാഴ്ചകള്‍ക്ക് മങ്ങലെല്‍പ്പിക്കുന്നുവോ? 

അമ്മേ... അമ്മയുടെ രഘു വന്നമ്മേ ,............   ഞാന്‍ അമ്മയെ മെല്ലെ തോട്ടു വിളിച്ചു . എന്റെ കൈ സ്പര്‍ശിച്ച നിമിഷം അമ്മ മെല്ലെ കണ്ണ് തുറന്നു എന്നെ നോക്കി. ആ കണ്ണില്‍ നിന്നും കണ്ണ്നീര്‍ ഒളിച്ചിരങ്ങുന്നത് ഞാന്‍ കണ്ടു. മാതൃത്വത്തിനു മാത്രം പവിത്രമായ ഒരു പുഞ്ചിരി ആ മുഖത്ത് വിരിയുന്നതുപോലെ എനിക്ക് തോന്നുന്നു. എന്തോ പറയാനെന്ന പോലെ ചുണ്ടാനയ്ക്കാന്‍ ശ്രേമിച്ചു. പക്ഷെ ശബ്ദം പുറത്തേയ്ക്ക് വന്നില്ല. പിന്നെ മെല്ലെ കണ്ണുകളടച്ചു . എന്നെന്നേയ്ക്കുമായി.

                 *   *    *    *    *    *    *    *    *   *   *   *   *   *  *  *  *  *  *  *  *  *  *

                                                                                                                                                                

                                       കര്‍മങ്ങളെല്ലാം കഴിഞ്ഞു . ഇനി ഞാന്‍ എന്തിനിവിടെ നില്‍ക്കണം ?   എന്റെ ജീവിതത്തിന്റെ അവസാനം എന്റെ അമ്മയുടെ കൂടെ കഴിയണം എന്ന് കരുതിയാണ് ഞാന്‍ നീണ്ട പന്ത്രണ്ടു  വര്‍ഷത്തിനു ശേഷം വീണ്ടും ഈ മണ്ണിലേയ്ക്കു തിരിച്ചു വന്നത്. പക്ഷെ ഇവിടെ ഇപ്പൊ എന്റെ അമ്മയില്ല. അമ്മയുടെ നിറഞ്ഞ വാത്സല്യമില്ല. ആ കണ്ണുകളില്‍ സദാ കത്തിനിന്നിരുന്ന പ്രതീക്ഷയുടെ വെളിച്ചവും ഇനി ഇല്ല.  .  ഏതെങ്കിലും നഷ്ടപ്പെടുമ്പോഴാണ് അത് നമുക്ക് എത്രമാത്രം പ്രിയപ്പെട്ടതായിരുന്നെന്നു നമുക്ക് തിരിച്ചരിവുണ്ടാകുന്നത്. കണ്ണ് പോയാലെ കണ്ണിന്റെ വില അറിയുകയുള്ളൂ. 

                                                       സേതു വെട്ടന്റെ എതിര്‍പ്പ് വക വെയ്ക്കാതെ ഞാന്‍ തിരിച്ചു പോക്കിനോരുങ്ങി.  .ലതയെ കണ്ടു ക്ഷമ ചോദിക്കണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു.  പക്ഷെ  ഭര്‍ത്താവും രണ്ടു കുഞ്ഞുങ്ങളുമായി അവളിപ്പോള്‍ ഗള്‍ഫിലാനെന്ന വാര്‍ത്ത  എന്റെ മനസ്സിന്നു സന്തോഷം പകര്‍ന്നു. ഇനി ഞാന്‍ യാത്രയാകുന്നു. തീര്‍ത്തും ഏകനായി, എന്റെ വീടിനെ വിട്ട്, എന്റെ പ്രിയെപ്പെട്ട നാടിനെ വിട്ട്, പൂങ്ങോട്ട് പാടത്തെയും,പടവക്കിനപ്പുരത്തെ ശീമകൊന്ന മരങ്ങളിലെ    പൂക്കളേയുമൊക്കെവിട്ട് . ലകഷ്യമില്ലാത്തൊരു യാത്ര. ചിലപ്പോള്‍ ജീവിതത്തില്‍ നിന്നും എന്നേക്കുമുള്ള ഒരു യാത്രയായിരിക്കാം ഇത് .